बसलो होतो विरहात

बसलो होतो  विरहात

बसलो होतो विरहात नदीच्या काटावर

अलगद गारवा स्पर्श करुन सांगतो
पापण्या पाणवतात अन् तिचा चेहरा आढवतो

स्वप्नाच्या लाटा उसळतात
इन्द्रधनुष्य प्रितीचे क्षण खुलवतात

तिची ती पहीली भेट तिचे हळुवार बोलणे
तिची ती गालावरची खळी जसे चंद्राचे चांदणे

स्मित हास्य नाजुक,आोठ लाल ते
इश्काचे लाजणे जणु मन घायाळ ते

कसे घडते कुणास ठाउक प्रेम रे
आपल्याच नादात दुर रे

वाटते स्वप्न असेच चालावे
थांबु नये हे ईश्क मेवे

Rakesh kamble rk